مرزنگو (Marzangu) یا “مرزنجوش یا علف آبگوشت (Origanum majorana) گیاهی علفی، یکساله و در بعضی مواقع دوساله با ساقه‌ای راست و شاخه و برگ‌های متقابل بیضی شکل است. گلهای سفید و ریز آن از بغل برگ‌ها در خوشه‌های به هم فشرده‌ای می‌رویند. میوه آن به صورت فندقه و چهار قسمتی است. تمام قسمت‌های گیاه دارای عطر خوشایند است.

برای مصرف طبی سرشاخه‌های آن را هنگامی که گیاه کاملاً گل کرده در هوای آزاد می‌چینند. گیاه پس از مدتی دوباره جوانه می‌زند. سرشاخه‌های چیده شده را به صورت دسته‌ای درمی‌آورند و در محلی که هوا جریان داشته باشد یا در خشک کن با حداکثر ۴۰ درجه سانتیگراد گرما خشک می‌کنند. آن‌ها محتوی ۱ تا ۲ درصد اسانس روغنی که ۶۰ درصد آن ترپینئول است، تانن‌ها و شیره‌های تلخ، کاروتن‌ها و ویتامین ث هستند و علیه بیماری‌های گوارشی مؤثرند.

مقدار مصرف آن در جوشانده یک قاشق مرباخوری در هر فنجان آب است که روزانه دو فنجان از آن می‌نوشند. از این گیاه در ترکیب مرهم‌ها برای درمان روماتیسم استفاده می‌شود.

مضرات مرزنجوش

مرزنجوش نیز همانند سایر گیاهان دارویی در کنار تمام خواص و فواید بی نظیری که برای سلامتی دارد در صورت استفاده طولانی مدت و بی رویه از این گیاه دارویی ممکن است مضرات و عوارض جانبی را از خود نشان دهد. زیاده روی و افراط در مصرف مرزنجوش می‌تواند موجب آسیب به کبد و کلیه شده و یا حتی سرطان کبد ایجاد شود. استفاده از مرزنجوش و فرآورده‌های این گیاه در طول زمان بارداری و شیردهی توصیه نمی‌شود و بهتر است برای استفاده از این گیاه دارویی با پزشک خود مشورت کنید.

کسانی که به نعنا، ریحان و مریم گلی حساسیت دارند نباید از مرزنجوش استفاده کنند زیرا ممکن است موجب بروز و تشدید حساسیت و علائم آن شود. مرزنجوش خواص دیورتیک یا ادرارآوری دارد و از همین رو ممکن است با قرص‌های این چنینی تداخل دارویی پیدا کند و منجر به از دست دادن نگهداری ادرار شود. مصرف مرزنجوش برای کودکان و نوزادان مناسب نیست.